DÜŞ

Sabahın sessizliği sıçratıyor yerinden

Uyanmışlar, uyanmamışları uyandırmadan evvel

Yaşamak sızıyor pencereden

Bazen bir ses duyuluyor karanlıktan.

Sabahın karanlığının sesi de kendisi gibi

Koyu ve kuytu.

Dipsiz buçaksız bir kuyu.

Gözlerimiz körelmiş fazla bakmaktan,

Yanlış bakmaktan,

Bakmaktan.

Hakikat bakmakla görünür sanmaktan..

Anlamın iktidarı çoktan yitirildi!

Çağın yazgısıdır bu.

Yazgı beni saçlarımdan tutup intihara sürükler.

Ya da ben kendimi tutup yazgıya sürüklerim.

Bir tercihtir yaşamak.

Tanıdık bir ton fakat bir o kadar  yabancı.

Adı konulmamış bir renk,

Sezilebilir ama betimlenemez.

İşte bu yazgının sesidir

“Teslim ol!” Der.

Hırçın ve despottur tavırları.

Bir düşü kurgulamak, ona yön vermek arzusu.

Bir düşü, ilk dişi düşmüş çocuk kıvamında yaşamak…

Benim nihai amacım budur.

Bir fikir üretelim mesela.

Dürtelim içimizdeki uysal çocuğu.

En inatçı dogmatik lekeleri, tek yıkamada kaldıralım ortadan.

Fikrimizi üzerimize geçirip dolaşalım sokaklarda.

Gülümseyelim.

Garipseyen, soran olursa da

Önce öpüp sonra doğrayalım onu.

                  Ayşegül YILDIRIMDAL