KARANLIĞA ÖPÜCÜK

Gecenin uykusuz bir yerinde kaldım

Oturdum bekliyorum yalnızlığımı

Sabah olana kadar burdayım

Güneş doğsa da gitmez karanlığım

Yalnız bir ses duyuluyor kulaklarımda

Yüzümün alabildiğine sessiz yanaklarım

Beklediğim yol kenarında buldum ayaklarımı

Öyle titrek, öyle korkak

Topraktan çekiyorlar beni

Asfalta koşuyorum asfalt çatlıyor

Gecenin ölümcül bir yerinden kaçıyorum

Ayaklarım geride kaldı

Baktığım her yer karanlık

Bastığım her yerde yarılıyor toprak

Bilmem kaç saat geçti karanlığın ortasında

Kendimi bir yol ayrımında otururken buldum

Nefes nefeseyim, yorulmuşum belli

Dinlendiğim yerden tutmuşlar bacağımı

Kolumu kaptırmışım çoktan

Az ilerde ellerimi arar buldum

Ellerimi bulduğum yerde seni gördüm

Gökte öyle güzel asılıyordun

Bana bakıyordun sanki

Karanlıkta kalmış tüm insanların arasında

Bulduğum ellerime, korkak ayaklarıma

Gecenin en uykusuz yerine

Hatta en ölümcül yerine bakıyordun.

Sen neden bakarsın ki böyle yerlere

Senin baktığın yerlere yağmur yağar

Güneş doğar en sevdiğin bahara

Karanlığa bakman neden?

İlla açacaksan gözlerini gecenin karasına

Aya bak. 

Ay en güzel gözleriyle sana bakar

Sen gecenin uykusuz yerlerine bakma

Ölümcül yerlerine

Ben tutarım gecenin nöbetini

Hatta öperim karanlığın en güzel yerini.