Heybe

Heybemde biraz ekmek kırıntısı

Saf biraz sevgi, birazcık şiir

Üç beş kağıt bi’ kalem

Bi’ de sahil kenarında ben

Tam olmuşuz, şimdi ufka bakalım

Suyun kumsala çarpışını izleyelim ben ve heybem.

Güneşin halleri…Gelgiti ne de mahcup

Batınca bir parça ay bırakır, doğunca apaydınlık..

Tıpkı heybem…

Anlatmalıyım değil mi buyurun efendim...

Umuda yükselişinden tanırım onu

Ellerinin titremesinden yüreğinden daha çok

Renginden tanırım onu sapsarıdır görünür

Gözlerinden bakıversen masmavidir çırpınışı

Bir seslense bülbül, bir sussa mahşer

Bir görse deniz, bir yürüse ormanlar yürür

Buz keser evreni kırılsa uçuşunda bir kuş

Çırpınsa gök, dursa binlerce yüz

Ellerinden tutuversen mesut çok sürmeden

Bırakıversen yapayalnız bir dağ

Dağ gibi ama kuytusu kuyunun

Çılgın bir çocuk gibi, bir o kadar saçı ak

Yüreği solgun, eli titrek, gözü dalgın, aklı şaşmış

Bir haykırması var gecelerde düğüm düğüm

Bir sevinci var yüreğine sığmaz sözcükleri

Gelgitiyle meşhur bir heybe var

O heybe, bu heybe...