Bir gece yarısı tenimi ıslatan. 

Vurdumduymazlığa uyandım 

El gibi, vakti gelince yel estirene 

Dava olup baş kaldıran  

Tenimin eserikliğinde, hafifçe savrulan ben 

Gece de ben gündüz de ben. 

Park köşelerine çocukluk biriktiren 

Bir gece vakti kendinden hallice, 

Dilendiğini unutup aç kediyi doyurmaya ant içen de ben 

Sersebil insanların, 

Hodbinliğin çağına ayak basan da ben.  

Adım ses, adım nefes, adım güneş 

Adım doğuş, an gelir yok oluş. 

Her bir nefeste bir diriliş, 

Her bir seste bir irkiliş. 

Her bir rükûda bir ah çekiş. 

Adım nizâm'ı düzen bilip uymayanlara  

Fersah gibi bir ant biçiş. 

Kafeste boşluklar görüyorum. 

Gerçekliği tüller barındırıyor, 

Ürkütüyor bu sessizliğin çıplaklığı. 

Mütamadiyen denk geldiğim bir sefada 

Zeminde yer bulmayan bedene hükmedemiyorum. 

Yoksa, hayatın hep göze almak olduğunu söylememişler miydi 

Çatlamış göz kapaklarıyla, 

Kayıtta yeri olmayan evrende, 

Kalabalığın ortasında, 

Sancı eşlik ediyor dizlerimden aşağıya. 

Netliğini korumayan zamanın ortasında 

Tuzakların ortasında  

Yaşanılır kılan 

Kirli cam aralıklarından izlemek mi hayatı?