İnsanlık Pişmanlıktır

30 Ekim 2020, İzmir’in büyük bir sallantıyla uyandığı ama bazı şeylerin hala uykuda kaldığı o acı tarih. O gün sadece İzmir sallanmadı aslında, Türkiye’nin vicdanı da sallandı ve gömüldü o elim karanlığa. İnsanımız bu olayda da “kenetlendik, biz biriz” mesajı vermişti ancak biz kesinlikle paramparça olduk, kenetlenmedik. “Hayır, bizi kötülüyorsun” diyerek bu yazıyı okumaya başladıysanız okumaya lütfen devam edin, yarıda bırakmayın. Zira daha iyi anlayacaksınız bu yazıyı ve bu yazı ile kendiniz de dahil her şeyi sorgulamaya başlayacaksınız insanlığa dair. Neler mi oldu? Önce küçük küçük yağmacılar türedi mesela. Bu yağmacıların gözü öyle dönmüştü ki en ufak artçıda yıkılacak binaları bile yağmalıyorlardı. Kendi canına saygısı olmayanın başkasının canına saygısı olur muydu? Tabi ki olmazdı ve öyle de oldu. Kurtarmak için derin bir sessizliğe ihtiyacı olan ekibin bu hayati isteği yine bu yağmacıların açgözlülüğünün bağırışlarıyla reddedildi. Yağmacıları atlatan insanların yeni imtihanı iletişim oldu. “Eğer ki AFAD ve AKUT’un kendi telsizler olmasaydı koordine olmamız çok zor olurduk” demişti orada gönüllü olarak bulunan Uzman Adli Psikolog Tamer Can Çakır. Bu sözlerin üzerine de şunu eklemişti derin bir öfkeyle “oysa isim vermeyeceğim ama bir firma drone istasyonlarının reklamlarını çok sık veriyordu bundan yıllar önce. 2 büyük deprem gördük ama bu drone’ları göremedik”. Deprem felaketi bitmesine rağmen bitmeyen felaketler de oldu mesela. Neydi bunlar? AFAD’ın yardım amaçlı verdiği battaniyeleri alıp pazarda satmaya kalkıştılar. Depremzedeler canıyla cebelleşirken “acaba üşürler mi” diye düşünüp kendi battaniyelerini vermesi gereken halk, yardım battaniyelerini pazarda satarken zabıtalara yakalandı. Durun durun, belki bu yeterli gelmemiştir. Gelen kumanyaları çalıp -evet çalıp yanlış duymadınız- kendi dükkanlarında satmaya çalışanlar da oldu.

Lütfen, içinizdeki kin bana ya da yardım edenlere beslenmesin. Evet, içimizde iyiler de vardı. Orada bulunmamasına rağmen kayıp ilanlarını detaylıca araştıran ve gerekli merciilere yayanlar, evindekileri yollayanlar, enkazda bulunan hayvanların bakımı için malzeme sağlayanlar... Bu liste de elbet uzar gider ama içimizde iyilik yapanlar var diye kötülükleri görmezden gelemeyiz. Bu yaptığımı şefkat tokadı olarak algılayın ki kendinize gelebilin. Neyse, şimdi sizleri biraz geçmişe götüreyim. 1977 yapımı Gülen Gözler filmini izlemeyeniniz yoktur diye umuyorum. Hiç izlememiş bile olsanız oradaki can alıcı Yaşar Usta repliği aklınızdadır ama ben yine de hatırlatayım sizlere. Bizim Yaşar Ustamız bir gün gelir ve Yunus’un karşısına dikilip “bak Yunus, bu yaptığın doğru değil. Demiri eksik kullanıyorsun, çimentoyu çalıyorsun. Yapma! İnsan hayatıyla oynama!” sözlerini sarf eder. Sanırım bir şeyler tanıdık geldi değil mi?

Uzman Adli Psikolog Tamer Can Çakır, kendisiyle yaptığımız konuşmada bana şunları söyledi: “Bilirsiniz ki normalde bina yıkıldığında sağlam kalan parçaları yaşam koridoru gibi küçük delikler bırakır, böylelikle içindeki canlıların hayata tutunma şansları oluyor ve onları daha kolay bir şekilde sağ çıkarabiliyorsun. Ama bu depremde binalarda kolon namına bir şey kalmamış, kum olmuş her şey ve içindekilere birer mezar olmuş adeta.” Çimentodan, demirden ya da herhangi bir malzemeden çalınmadı sadece, insanlığımızdan, vicdanımızdan ve güvenimizden çalındı. Çalınmaya da devam ediyor. Nice Yunuslar kendini yaşatmak uğruna hem insanlarımızı katlediyor hem de vicdanlarımızı. Bilemiyorum, “2020 Vebası” yazısını yazdığımdan bu yana baya zaman geçti, o yazının üstüne de birçok şey yaşadık ve çoğu kötüydü kabul ama bundan daha kötüsünü biz kendimize yaptık ve yapmaya da devam ediyoruz. Felaketler bizi birbirimize bağlamak yerine bizi birbirimizden ayırdı ve içimizdeki şeytanı gün yüzüne çıkarttı. Umalım ki bundan sonraki süreç sancılı olmasın, umalım ki insanımız içindeki şeytanı alt edip insanlığını kazanabilsin. 

Not: Başlık, Sayın Tamer Can Çakır’ın İdil Dizdar ile konuşmasından alınmıştır