İNSAN VE GELECEK

Gün ağardı, dışarda motor sesleri.
Yine dışarda ekmek davasında insanlar.
İşe gidiyorlar, her gün hiç sıkılmadan.
Ekmeğinin peşinde koşmak böyle...
Ne olacak bu hesapsız düzenin sonu.
Hep böyle mi gider?
Adaletsiz, adalet düzeni...
Herkes eşit, sorsan halden bilmeze.
Ama bilmez ki...
Adalet bir çocuğun yırtık ayakkabısında.
Küçük bir kızın, gözyaşının acısında.
Bir bayat ekmeğin, sertleşmiş parçasında.
Ama bu dünya, tüm insanlığın.
Herkesin ortak olmalı acısı, sevinci.
Paylaşmalı varını, yoğunu.
Adem ile Havva.
Paylaşmasalardı bir şeylerini.
Bu güne gelir miydi insanlığın tarihi.
Hayvanların, insanlardan daha merhametli olduğu bir çağ da.
Ne oldu da kaybettik benliğimizi.
Türkülerimiz yarım kaldı.
Gözyaşı dinmez oldu.
Savaşların hedefi garibanlar, yoksullar...
Çocuklar oyuncaklar yerine, mermilerle arkadaşlık kurdu.
Her sabah kan kokuyor şehirler.
Sokaklar, savaş meydanı olmuş.
Niye, niye, niye...
Bitmez bu kin, bu nefret.
Amaç ne, bahane ne...
Savaş mı kurtaracak geleceği?
Bir çocuğun hayalini öldürerek mi?
Bir anneyi çaresiz bırakarak mı?
Yaşamak halbuki bir örgütlenmektir.
Paylaştıkça, mutlu olmaktır.
Umut vermektir.
Umudu yitenlere...
Yaşamak, yaşamak, yaşamak...

Yaşamak, yaşamak, yaşamak...
Hep birlikte, yüzlerde birliktelik.
Kalplerde kardeşlik, iman...
Hep mutlu olmaya...
Aydınlık geleceklere...
Asıl istediklerimizin peşinden koşmaya...
Doğru yol ve yordamlar kullanarak.
Yaşayıp, hayatı devam ettirmeye...
Murat AKKOYUN
Tarih: 08.05.20200